عملیات ویژه ی دندانی

در حالی به اسفند رسیدیم که بهمن مون بسیار خطیر گذشت. طی یه عملیات ضربتی ویژه، هر چی دندون پوسیده و نامیزون داشتی عصب کشی شد و پر شد و یکی هم کشیده شد. این در حالیه که از آبان ماه - که بخاطر ورم و آبسه ی دندونت برای اولین بار رفتی دندونپزشکی و خانوم دکتر نازنین تجویز کرد همه ی دندونات در یه زمان و اونم با تزریق آرام بخش به تو که درد نکشی و نترسی ترمیم بشه - منتظر بودیم سرماخوردگی و سرفه و ترشحات مربوطه ی مجاری تنفسی ت تموم بشه و شرایط برای این عمل پر استرس فراهم. نمیدونم ناخودآگاه تو بود یا انرژی های ما که واقعاً نمیذاشت سرماخوردگیای پی در پی تو مداوا بشه تا هفته ی دوم بهمن که وقت گرفتیم و دعاگویان که تا رسیدن روز موعود دوباره سرما نخوری. و اونروز دهم بهمن بود، روزی که علیرغم میلم نمیشد به هیچ وجه مرخصی بگیرم و تو و بابایی تنها رفتین کلینیک. توی دلم غوغایی بود که آیا تصمیم درستی گرفتیم یا نه و خدا خدا می کردم همه چی خوب پیش بره. به گزارش بابایی حین تزریق آرام بخش چون رگ دستت درست پیدا نمیشده اذیت شدی و همینطور داشتی گریه میکردی که رفتی لالا. تا من برسم خونه پروسه های ریکاوری و سرگیجه ها و شیرین گویی های بعد از بیدار شدنت همه تموم شده بود و یه دسته گل با مرواریدای سفید و نقره ای که البته لباش هم هنوز خشکیده بود و هم گوشه ش یه کوچولو تاول داشت ازم استقبال کرد. سپاس خدای بزرگ رو که بسلامت از این ورطه گذشتی. حالا خودت بیشتر رعایت میکنی که شوکولات و قند کمتری بخوری مبادا دوباره قرار باشه دندونپزشکی رو تجربه کنی. امیدوارم دچار فراموشی نشی و من و بابا هم با جدیت بیشتری بهداشت دهان و دندونت رو مراقبت کنیم.

پی نوشت:
عکسایی که این روزا ازت دارم همه ش به سبک عکس برداری مدرسه طبیعتیه که روی ماهت کمتر معلومه. به خاطر رعایت حریم کودکان.