برای معصومیت تو

چقدر این روزا شیرینی عزیزدلم و من چقدر کمتر از پیش, حوصله و فرصت لذت بردن صد در صدی از اینهمه دلبری تو رو دارم.

آنی که از مزدا فارغ میشم میدوی سمتم که بغلت کنم و منم اگه جونی برام مونده باشه با تمام وجود در آغوش میگرمت و اگه کلافه باشم هی بهوونه میارم که اگه و اگه و.... هیچی بجز شرمندگی ندارم و عذرخواهی بابت این توانی که روز به روز تحلیل میره و ترس و نگرانیم رو بیشتر میکنه که نمیتونم اونجوری که میخوام برای تک تک شما بچه هام وقت و انرژی بذارم. تازه اونوقتایی که کلافه ام و عصبانی که یه حرکتایی ازم سر میزنه دل شکن و دردآور. که دل خودم ازش بدرد میاد و هی ملامت خودم که پس کو اونهمه صبر و شکیبایی و من میتوانم. وقتی با بهت نگاهم میکنی و توی نگاهت میخونم که توقع همچین برخوردی رو ازم نداشتی آتیش میگیرم. نگاهت, نگاهت اهورا که عجیب توی دل آدم فرو میره و توش یه عالمه حرفه. و کلامت که اینقدر شیرینه که طعم همه ی تلخیای عالم رو به آنی از بین میبره و لبخند به لبت مینشونه, حتی در قعر ژرف ترین نا امیدی ها و خستگیها.

هیشکی اندازه ی من عاشق اون نگاه و کلمات شیرین و حرکات بامزه ت نیست. بخاطر اینهمه عشقم نمیتونم هام رو ببخش و ازم نرنج. ببخش اگه به چیزا و کارایی تن میدم که هنوزم اعتقاد دارم ممنوع مطلقه ولی برای کم شدن بار کاریم بهشون متوسل میشم مثل نشوندنت پای برنامه های تی وی و یا سرگرم کردنت با فیلم و عکسا و خیلی به ندرت بازی های موبایل و تبلت. اگه نمیتونم هر آن که اراده کردی و چیزی خواستی چه آغوشم رو و چه ریز و درشت اونچه که شادی کودکانه ت رو به ارمغان میاره در اختیارت بذارم, ازم درگذر. شاید از الان تمرین اونهمه بزرگی و بزرگواری برات خیلی زود باشه ولی حتما تو شایستگیش رو داری عزیزکم.