اهوراي بي همتاي ما

بیقراری های من انگار تو رو هم در بر گرفت. امشب جور دیگه ای خوابیدی. یعنی خیلی طول کشید تا خوابت برد, اونم تو بغل بابایی و با قدم زدنش تو خیابون. درسته کوچیکی ولی روح بزرگت خبر داره که اتفاق بزرگی در راهه. امیدوارم این اتفاق بزرگ سرآغاز بهترینها برات باشه پسرک لبریز از شورر و احساس من. امشب اینقدر روی شکمم وول خوردی و غلت زدی که حتم دارم مزدا هزار بار آرزو کرده زودتر دنیا بیاد. یعنی دنیا بیاد روزگارش بهتر از اینه که توی شکم من باهاش تا میکنی؟!

  فکر نمی کردم اینقدر زود همه چیز یادم بره, تجارب مادرانگیم برای نیروانا منظورمه. پست قبلی برات نوشتم که دقیقا هفته ی پیش پنجشنبه شب که تصمیم گرفتم بدون شیرخوردن بخوابی تب شدید کردی که با استامینوفنم به زحمت پایین میومد. آخر هفته رو صبر کردیم بلکه علت تب مشخص بشه. یکی دو شب قبلش که میرفتیم بیمارستان عیادت مامان بزرگی و تو هم توفیق پارک شبانگاهی جانانه نصیبت میشد در حین سرماخوردگی در معرض باد شدید بودی و میگفتیم شاید از اونه و گوش یا حلق و بینی ت دچار التهاب و عفونت شده. تب ت روز شنبه هم ادامه داشت و دیگه نگران شدم. اولین بار بود که تنهایی دکتر میبردمت, با شکمی پر از حضور مزدا کوچولو. برای معاینه آبروم رو بردی بس که جیغ زدی, تقلا کرد...

باورم نمیشه این گام بزرگی که تو با من برداشتی کوچولوی نوپای من! اینهمه بزرگ منشی رو از تو دیدن واقعا برام غیرمنتظره بود. ممنونم که همراهیم کردی, ممنونم که کمکم کردی عزیزدلم. برات نوشته بودم چقدر برای زود از شیر گرفتنت مردد بودم و به این نتیجه رسیده بودم که طبیعت و قدرت خداوندی خودش به کمکم میاد.  مدت زیادی بود که همون دو وعده مهمون شیرم بودی, قبل از خواب ظهر و شب و منم دیگه راضی شده بودم که تا تولد مزدا صبر کنم ببینم چی پیش میاد ولی یه تلنگری که بابایی با حرفاش بهم زد مصمم شدم هر طور شده وابستگی اینچنینی تو رو به خودم کم کنم.  میدونی دکتر که رفتم توصیه کرد به زایمان سزارین و خب اگه بخوام برم یزد, یا حتی اگه کرمانم زایمان کنم ...

خودتو صدا میزنی ابووا از دیروز تا حالا ...

  عزیزکم یکسال و نیمه گیت مبارک! پسرک مهربون با احساسم که اینروزا وقتی دستت رو دور گردنم حلقه میکنی خوبترین احساس دنیا رو دارم، خیلی عاشقتم.  اینقدرا رشد کردی که از نوشتنش جا بمونم. حواس پنجگانه ت در نهایت دقت مشغول کشف و ضبطه، دیگه حتی اگه رمزی و با ایما و اشاره بخوام با یکی دیگه حرف بزنم که تو متوجه نشی چنان دستم رو رو میکنی و بهم میفهمونی که "خودتو نکش بابا، فهمیدم جی گفتی!" که انگشت به دهن میمونم. عشقت ورق زدن کتاب و دیدن تصاویر و تکرار کلماتی هست که صفحاتش از خوندنای قبلی من برات تداعی میکنن. حتی مابین ورقهای مقوایی رو هم از هم میشکافی شاید مطلبی اون وسطا دور از دست مونده باشه!  عشقت ماشین...

بیبی : توپ اَلُ : پاستیل بوجی بوجی : شکلات - چنگال! چاقی : چاقو باباجی : بابایی ماماجی : مامانی نانا : نیروانا لالاجی : لالایی تاب تاب : پارک با یه نازی صدام میکنی مامان و جوابت که میدم بله با یه ناز بیشتر و یه جور خاصی میگی "بیا" که میخوام قورتت بدم، مگه میشه آب دستته زمین نذاری و بدو نیایی ببینی شازده چه منظوری دارن از فراخوندنشون! ...

اینک در جان پناه چهل سالگی ام ایستاده ام تا نفسی تازه کنم. به راه آمده می اندیشم و نگاهم به قله ای ست که پس ابرها رسیدنم را به انتظار نشسته است.  کوهنورد نیستم ولی به کوه زدن را دوست دارم. شاعر نیستم ولی در هوای شاعرانه, نفس کشیدن را دوست دارم. نوازنده نیستم ولی نواختن احساس را دوست دارم.  شمع نیستم ولی عاشقانه و خاموش, روشنایی بخشیدن را دوست دارم. اصلا خود دوست داشتن را دوست دارم. هزار راه نرفته را نظاره میکنم که هر یک به کجایم می رساند, هزار تصمیمی که به مقتضای انسان بودنم, درست یا نادرست گرفته ام که مرا در این نقطه از زمان و مکان نشانده است... چهل سالگی ام را دوست دارم چرا که موسم برانگیخته شدنم به ...