بای بای جیبا

باورم نمیشه این گام بزرگی که تو با من برداشتی کوچولوی نوپای من! اینهمه بزرگ منشی رو از تو دیدن واقعا برام غیرمنتظره بود. ممنونم که همراهیم کردی, ممنونم که کمکم کردی عزیزدلم.

برات نوشته بودم چقدر برای زود از شیر گرفتنت مردد بودم و به این نتیجه رسیده بودم که طبیعت و قدرت خداوندی خودش به کمکم میاد. 

مدت زیادی بود که همون دو وعده مهمون شیرم بودی, قبل از خواب ظهر و شب و منم دیگه راضی شده بودم که تا تولد مزدا صبر کنم ببینم چی پیش میاد ولی یه تلنگری که بابایی با حرفاش بهم زد مصمم شدم هر طور شده وابستگی اینچنینی تو رو به خودم کم کنم. 

میدونی دکتر که رفتم توصیه کرد به زایمان سزارین و خب اگه بخوام برم یزد, یا حتی اگه کرمانم زایمان کنم با اون شرایط سخت بیمارستان برای ملاقات بیمار, تو حداقل یکی دو روزی ازم دور میمونی و همینطور شبها نمیتونی توی بغل من و با شیر خوردن بخوابی و همزمانی این مسأله با تولد مزدا کوچولو ممکنه ضربه ی روحی بیشتری بهت وارد کنه. 

این شد که تصمیم گرفتم توی فرصت کمی که باقی مونده این وعده ها رو هم حذف کنم تا تو یاد بگیری که خودت رو آروم کنی و به خواب بری.

ولی همونطور که اول نوشتم برام خیلی شگفت انگیز بود که اینهمه باهام همکاری کنی و با کمتر بهوونه گرفتنات به آرامش وجدانم دامن بزنی. حتی با وجود تب وبیماری ناگهانی که درست همون شب اول سراغت اومد, صبر پیشه کردی.

به این باور رسیدم که اگه تصمیمی که در مورد بچه هام میگیرم درونی شده باشه و اول خودم بهش ایمان و اعتقاد پیدا کنم از عهده ی انجامش برمیام. ممنونم که منو به این باور رسوندی کوچولوی بزرگ من!

آخرین باری که بهت شیر دادم چهارشنبه شب, ۲۶ خردادماه ۹۵ بود. شیرم حلالت پسر نازنینم!

 پی نوشت：

"جیبا " هر چیز خوشایند و خوشمزه ایه که نتونی اسمشو درست بگی. اصلی ترین مصداقش سینه ی منه برای شیرخوردن.