اهوراي بي همتاي ما

الو بابا شلام, کجایی؟  بیا ایجا ایجا [با اشاره و تأکید دست بر نشان دادن اینجا ] بیا بیا [اوج صدا متمایل به فریاد]  کایی نداری؟ خداپظ روز جهانی کودک رو نرسیدم برات پستی بذارم ولی چگونگیش رو وبلاگ خواهری حوالی همین تاریخ بخون عزیزم.  فقط این تیکه ش خاص خودته：  وقتی توی راه برگشت خونه ماشین های اسباب بازیت رو نگاه میکردی و چرخاش رو میچرخوندی با خودت میگفتی, گوجیکه, بزگه... من که مشغول مزدا بودم و شستم که توی دهنش گاز میگرفت تا خوابش ببره, متوجه نشدم. ولی توی خونه دیدم چرخای جلویی ماشین اسباب بازیت از عقبیاش کوچیکتره و تو در لحظه دریافته بودی. سرفرازم کردی اهورا. میپرستمت کودکم! ...

دیروز اولین جمله های چهار کلمه ای ت رو بوضوح ادا کردی： "من اینو دوست ن د ار م " "من اینو دوس دارم" دیگه کمتر فقط با کلمه ها منظورت رو به ما میرسونی و.بیشتر جمله ی کامل میسازی, دو یا سه کلمه و حالا دیگه چهار کلمه ای. امروز رفتم ببینم نیروانا به سن تو بود چیکارا میکرد, دیدم چقدر شبیه همه پیشرفتاتون! خیلی برام جالب بود. مخصوصا که نیروانا درست همین حدودا منو به اسم صدا میزد "سریبا" و تو هم بتازگی صدام میزنی "هریبا" ۲۲ ماهگیت مبارک عزیزدلم!

دم در خونه ی مامان بزرگی روی سکو نشسته بودیم منتظر نیروانا که از مدرسه بیاد. تو پرانتز بگم که از وقتی که ناناجون به مدرسه میره خیلی بهوونه گیر شدی و نق میزنی. واسه همین مزدا رو سپردم به مامان و نشستیم که تا اومدنش یه کم کمتر نق نق کنی و سرگرم ماشینا و رفت و آمد خیابون بشی. در همین حین یه کامیون جلوی سوپری مجاور پارک کرد و دیدم هی میگی "شی, شی" که منظورت "شیر" بود. سمتش نگاه کردم؛ هیچ اثری از جعبه های شیر یا پاکت شیر در حال انتقال به فروشگاه نبود و تو صرفا از روی نشان تجاری شیر که روی دیواره ی کامیون دیده بودی و تطابقش با تصویر همون آرم که روی پاکت شیرها میبینی دریافته بودی که این کامیون حمل شیره! انگشت به دهان موندم. آفرین آی کیوی من! ...

میدونی جدیدترین ورژن شیرینیات چیه؟ اینکه ضمیری رو که از پس یه اسم اومده رو جزو اون میدونی. مثلا هر وقت در حین خوردن چیزی, سرفه کردی بهت گفته م "خورد به گلوت", حالا تو هم تا کسی سرفه میکنه میگی" الوت" که یعنی خورد به گلوش و اونوقت بامزه ترش اینه که خودتم که سرفه میکنی میگی "الوت"! ...

به یمن وجود خواهر نازنینت بعد از رنگ آبی قادر به تشخیص و نام بردن رنگ صورتی هستی, نه که دور و برت هم زیاد به چشم میخوره, استاد شدی در این زمینه. عروسک بازی میکنی, لباسای دخترونه میپوشی, گل سر میزنی. احساساتت لطیف و شاعرانه ست. و اون روی سکه چنان کشتی های جانانه ای میگیری باهاش که گاهی اشکش از ضربه فنی شدن درمیاد. با همدیگه ماشین سواری میکنین, خاله بازی میکنین, پتو و بالش بازی میکنین, شمشیربازی میکنین,... کلا تلفیقی از دختر و پسر شدین جفتتون. با هیجان تمام خوشحالیت رو از اتفاقی که قراره بیفته با ادای اصطلاحاتی مث "Yesss", "آخ جووون", "یوهوووو"و "هورااااا" همچنان که دو تا دستت رو بالا میبری و میندازی پایین ابراز میکنی. مث دیروز که گفتم مام...

چقدر این روزا شیرینی عزیزدلم و من چقدر کمتر از پیش, حوصله و فرصت لذت بردن صد در صدی از اینهمه دلبری تو رو دارم. آنی که از مزدا فارغ میشم میدوی سمتم که بغلت کنم و منم اگه جونی برام مونده باشه با تمام وجود در آغوش میگرمت و اگه کلافه باشم هی بهوونه میارم که اگه و اگه و.... هیچی بجز شرمندگی ندارم و عذرخواهی بابت این توانی که روز به روز تحلیل میره و ترس و نگرانیم رو بیشتر میکنه که نمیتونم اونجوری که میخوام برای تک تک شما بچه هام وقت و انرژی بذارم. تازه اونوقتایی که کلافه ام و عصبانی که یه حرکتایی ازم سر میزنه دل شکن و دردآور. که دل خودم ازش بدرد میاد و هی ملامت خودم که پس کو اونهمه صبر و شکیبایی و من میتوانم. وقتی با بهت نگاهم میکنی و توی نگا...

تصور کن چه حالی شدم بعد از تب خفیف چند روز پیش و سرفه های وحشتناک و ترحم برانگیز شبانه ت با این صحنه مواجه شدم.   (البته کیفیت پایین عکسی که با گوشی گرفته م ممکنه عمق مطلب رو نرسونه) حالا باید اینو کجای دلم میذاشتم! از ترس اینکه آبله مرغونی, سرخکی, مخملکی یا چیزی از این دست نگرفته باشی جرأت دست زدن بهت و در آغوش کشیدن در ثانیه های فراغت از مزدا رو هم نداشتم و تو هم با اون صدای گرفته ای که بیش از پیش معصومیت و مظلومیتت رو به رخ ما میکشید تقاضای بغل کردن من و حتی مزدا رو داشتی یا دایم چیزی دم دهنم میذاشتی و اصرار که بخورم. افتادم به جستجوی وب و اینکه حالا این بیماری احتمالی تو که بیشتر حدسم به آبله مرغون بود واسه داداش مزدا چه ...

تمرین بزرگی میکنی کوچولوی من! ورود عضو جدید خونواده, داداش مزدا, بیشتر از همه برای تو چالش بهمراه داشته و تو توی این آزمون بزرگ عجیب صبوری میکنی نازنینم. تو که تنها ده روز بود با جیبای عزیزت (شیر مادر) خداحافظی کرده بودی با دیدن شیرخوردن مزدا انگار حسابی دریافتی جریان از چه قرار بوده. وقت شیرخوردن مزدا اگه سرگرم بازی یا تی وی نباشی روی سر و کول من و مزدایی, گاهی بوس و ناز مزدا, گاهی بوس و ناز جیبا, گاهی بوس و ناز من. در کل, روحیاتت خوبه و شادی, گیر نمیدی اما دردسر عظیممون وقت خوابوندته, اونموقعه که داغ دلت تازه میشه و یادت میفته تا چند وقت قبل چه جوری مراسم خوابت انجام میشد و حالا چقدر فرق کرده. اینقدر روی جای جای بدنم غلت میزنی و بهونه میگی...

مزدای مانای ما, به نام خداوندگار خرد, گامهای آسمانیش را بر زمین نهاد. بادا که نام بلندش را با اندیشه, گفتار و کردار نیکش به گیتی جاودانه سازد, آنگونه که خدایگونی و خدایگانی بشر را سزاست.

بیقراری های من انگار تو رو هم در بر گرفت. امشب جور دیگه ای خوابیدی. یعنی خیلی طول کشید تا خوابت برد, اونم تو بغل بابایی و با قدم زدنش تو خیابون. درسته کوچیکی ولی روح بزرگت خبر داره که اتفاق بزرگی در راهه. امیدوارم این اتفاق بزرگ سرآغاز بهترینها برات باشه پسرک لبریز از شورر و احساس من. امشب اینقدر روی شکمم وول خوردی و غلت زدی که حتم دارم مزدا هزار بار آرزو کرده زودتر دنیا بیاد. یعنی دنیا بیاد روزگارش بهتر از اینه که توی شکم من باهاش تا میکنی؟!